Interwencja Kryzysowa jest rodzajem krótkoterminowego poradnictwa psychotraumatologicznego które ma pomóc w rozwiązaniu kryzysu i zgłaszanego problemu. Celem interwencji jest omówienie, przepracowanie i zrozumienie sytuacji trudnej, a także wyrażenie i akceptacja przeżywanych uczuć. Osoby znajdujące się w sytuacjach kryzysowych, mogą odczuwać duże cierpienie emocjonalne, fizyczne oraz problemy z myśleniem, pamięcią, spostrzeganiem, koncentracją uwagi. Mogą pojawić się także takie objawy jak: obniżony nastrój, lęk, smutek, złość, agresja, depresja, zaburzenia adaptacyjne, problemy ze snem, utrata apetytu i sił fizycznych, myśli i próby samobójcze oraz inne problemy z codziennym funkcjonowaniem, które do tej pory nie sprawiało trudności. Kiedy wszystkie dotychczasowe próby samodzielnego poradzenia sobie z kryzysem nie przynoszą ulgi i przekraczają możliwości samodzielnego poradzenia sobie  z trudnościami, narasta poczucie bezradności, bezsilności, a sytuacja kryzysowa jest przeżywana jako niemożliwa do wytrzymania i rozwiązania. Wtedy też wskazana jest specjalistyczna pomoc – interwencja kryzysowa. 

Kryzys mogą wywoływać różne sytuacje życiowe, między innymi takie jak: śmierć bliskiej osoby, żałoba i żal po stracie, ryzyko samobójstwa, katastrofa, wypadek, bezpośrednie zagrożenie życia lub zdrowia własnego lub bliskich (np. choroba, napaść, gwałt, molestowanie seksualne, doświadczenie przemocy, itp.), gwałtowna zmiana sytuacji materialnej, zawodowej (awans, rozpoczęcie pracy, utrata pracy, mobbing, degradacja, wypadek w miejscu pracy, itp.), rodzinnej (ślub, rozwód, rozstanie, konflikty, przemoc, itp.) lub społecznej (wykluczenie  z grupy społecznej, zmiana miejsca zamieszkania, emigracja i powrót z emigracji, itp.), rozpoczęcie lub zakończenie szkoły, studiów, niepowodzenie w nauce lub w innej aktywności. Przedłużająca się sytuacja kryzysowa może mieć bardzo poważne skutki zdrowotne i może prowadzić do zaburzeń psychicznych np.: PTSD, depresji, zaburzeń lękowych, wysokiego ryzyka samobójstwa, zaburzenia adaptacyjnego, uzależnień i innych. Może się również zdarzyć, że sytuacja kryzysowa jest wynikiem głębszych i długotrwałych trudności. Wtedy wskazana jest konsultacja u lekarza psychiatry, a także skierowanie na  psychoterapię. Często efektem interwencji kryzysowej jest rozwiązanie problemu, akceptacja wydarzenia oraz powrót do stabilności w funkcjonowaniu i poczuciu kontroli nad sytuacją kryzysową, nad sobą samym i otoczeniem. 

Ilość, długość i częstotliwość sesji w interwencji kryzysowej są zależne od stanu psychicznego    i fizycznego osoby oraz jej sytuacji i są określane na pierwszym spotkaniu lub w trakcie kolejnych sesji. Interwencja -konsultacja kryzysowa może obejmować poradnictwo psychotraumatologiczne dla; pojedynczej osoby, pary, rodziny lub dla grupy osób. 

Konsultacja obejmuje rozpoznanie źródeł i przyczyn trudności u dzieci i młodzieży szkolnej.  Na jej podstawie w uzupełnieniu o diagnozę proponowana jest Terapia pedagogiczna.  

Oferuję konsultację u dzieci i młodzieży:

          (przemoc, cyberprzemoc, nieśmiałość ) i przeżywających sytuacje kryzysowe;

Plan współpracy :

Zajęcia cykliczne odbywają się najczęściej raz w tygodniu.

Trauma to silny, trwały uraz psychiczny, wywołany przez intensywne doświadczenia i dramatyczne przeżycia. Efektem traumy psychicznej jest utrudniony powrót do stanu sprzed wystąpienia stresora ( czynnika który wywołał dany uraz psychiczny ). Traumy mogą wywołać powtarzające się co jakiś czas stresory (np., przewlekły stres, przemoc psychiczna, mobing).  Istnieją różne rodzaje traumy których cykliczne występowanie prowadzi do stresu traumatycznego czyli zaburzenia nazywanego też stresem pourazowym (tj., zespół lekowy, koszmary, napady paniki, napady gniewu, agresji wahania nastroju, problemy ze snem, uporczywe wspomnienia i myśli, wycofanie się z życia społecznego, poczucie winy i wstydu, długotrwała apatia, brak chęci życia )

Konsultacja Psychotraumatologiczna obejmuje rozpoznanie źródeł i przyczyn cierpienia psychicznego i zaburzeń rozregulowanego układu nerwowego.

Mózg może nie być w stanie przetworzyć bolesnych doświadczeń, a emocje związane z nimi zostaną zablokowane. W tym wypadku warto zdecydować się na  konsultację psychotraumatologiczną, która jest wskazana i pomocna jeśli klient doświadczył silnie stresujących wydarzeń  lub  sytuacji w ostatnim czasie lub wcześniej, także w dzieciństwie (np., w kontekście prób samobójczych, w kontekście uzależnień, podczas przemocy fizycznej, psychicznej lub emocjonalnej, przy informacji  o śmierci bliskiej osoby lub o ciężkiej chorobie, podczas innych sytuacji silnie stresogennych) .

Diagnoza psychologiczna to kompleksowe badanie, którego celem jest wyjaśnienie przyczyn różnych zaburzeń (depresyjnych, lękowych) lub trudności w zachowaniu , relacjach, uczeniu się itp. Diagnoza oznacza rozpoznanie źródeł i przyczyn powstałych zaburzeń lub trudności u zgłaszanej osoby (w trakcie konsultacji psychologicznej, a później podczas wybranej terapii).  Diagnoza psychologiczna – może, według potrzeb, opierać się na badaniach z użyciem technik psychometrycznych. Umożliwia wyjaśnienie genezy powstałych trudności i ocenę możliwości i sposobów poprawy funkcjonowania w kierunku pożądanym. Diagnoza psychologiczna jest pierwszym krokiem do podjęcia odpowiedniej pomocy psychologicznej dla dorosłych i psychologiczno-pedagogicznej wspomagającej rozwój dzieci i młodzieży.  Uzyskanie odpowiednich informacji dotyczących różnych aspektów rozwoju klienta pozwala na precyzyjne ustalenie przyczyn jego kłopotów i podjęcie odpowiednich działań.  Wśród obszarów jakie są diagnozowane znajduje się diagnoza:

• stanów emocjonalnych i społecznych; (stany depresyjne, nadpobudliwość, lęki, ADHD, nieśmiałość, obniżenie nastroju, nieprawidłowości w komunikacji rodzic – dziecko, zaburzenia więzi emocjonalnych, zaburzenia kontaktu, problemy wieku dorastania, trudności adaptacyjne itp.)
• relacji rodzinnych
• poziomu rozwoju intelektualnego oraz funkcji percepcyjno-motorycznych
• trudności wychowawczych dzieci i młodzieży;
• trudności szkolnych uczniów szkół podstawowych i ponadpodstawowych;
• osobowości
• uzdolnień.

Całościowa diagnoza funkcjonowania dziecka (2-3 spotkania).  opiera się na wywiadzie z Rodzicami, rozmowach z dzieckiem oraz testach psychologicznych, pozwala skutecznie zaplanować odpowiednią formę pomocy Pierwsze spotkanie odbywa się tylko z Rodzicem. Przeprowadzona zostaje rozmowa na temat dziecka, psycholog dowiaduje się, jaki jest powód spotkania, zbiera wywiad od Rodziców dotyczący problemów dziecka i rozwoju psychofizycznego od najmłodszych lat, określana jest procedura co do ilości spotkań i testów, dokonywana jest analiza opisu funkcjonowania dziecka w szkole lub przedszkolu sporządzonego przez nauczyciela, pedagoga szkolnego. Następnie umawiane jest spotkanie diagnostyczne dziecka z psychologiem i przeprowadzane jest badanie odpowiednimi testami psychologicznymi. Ostatnim etapem jest ponowne spotkanie z Rodzicem, omówienie wyników uzyskanych w testach i problemu oraz uzgodnienie planu zaproponowanej przez psychologa ewentualnej dalszej terapii.

Diagnoza pedagogiczna to badanie, którego celem jest wyjaśnienie przyczyn trudności w uczeniu się i problemów szkolnych dziecka. Obejmuje ona ocenę umiejętności szkolnych (tempo i technika czytania, rozumienie oraz poprawność zapisu zarówno pod względem graficznym jak i ortograficznym) oraz ocenę funkcjonowania analizatorów podstawowych wzrokowo-ruchowego, wzrokowo- przestrzennego i słuchowo-językowego. Badanie to ma na celu określenie stanu wiedzy i praktycznych umiejętności szkolnych ucznia w odniesieniu do wymagań programowych klasy, do której dziecko uczęszcza.

Całościowa diagnoza funkcjonowania dziecka, opiera się na wywiadzie z Rodzicami, rozmowach z dzieckiem oraz testach pedagogicznych, pozwala skutecznie zaplanować odpowiednią formę pomocy. Badanie diagnostyczne odbywa się w formie 3 spotkań z pedagogiem. Pierwsze spotkanie odbywa się tylko z Rodzicem. Przeprowadzona zostaje rozmowa na temat dziecka, pedagog dowiaduje się, jaki jest powód spotkania, zbiera wywiad od Rodziców dotyczący problemów dziecka i rozwoju psychofizycznego od najmłodszych lat, określana jest procedura co do ilości spotkań i testów, dokonywana jest analiza opisu funkcjonowania dziecka w szkole lub przedszkolu sporządzonego przez nauczyciela, pedagoga szkolnego. Następnie umawiane są 2 spotkania diagnostyczne dziecka z pedagogiem . Ostatnim etapem jest ponowne spotkanie z Rodzicem, omówienie problemu i wyników uzyskanych w testach .

Diagnoza procesów integracji sensorycznej obejmuje: 

•  wywiad z rodzicami, 

•  kwestionariusze, 
•  zadania, które wykluczają lub potwierdzają występowanie przetrwałych odruchów, 
•  sprawdzenie napięcia mięśniowego, 
•  sprawdzenie równowagi, 
•  sprawdzenie koordynacji wzrokowo-ruchowej, 

•  testy – u dzieci od 4 roku życia, 
•  badanie koordynacji i płynność ruchowej ciała, 
•  badanie planowania motorycznego, 
•  badanie czucia ciała (umiejętności zlokalizowania bodźca dotykowego), 
•  sprawdzenie pracy rąk, 

•  podsumowanie diagnozy i jego przedstawienie rodzicom; 
•  opracowanie indywidualnego programu terapii dla dziecka; 

Terapia pedagogiczna, to szereg specjalistycznych oddziaływań na dziecko, które przejawia różnego rodzaju nieprawidłowości w rozwoju psychomotorycznym i społecznym w obrębie motywacji, nabywania i przyswajania wiedzy, integracji i współżycia społecznego. Jest to proces długotrwałych całościowych działań o charakterze pedagogicznym, nastawionych na pomoc dziecku, niwelowanie trudności, przyczyn i objawów niepowodzeń szkolnych, nastawionych na eliminowanie ujemnych konsekwencji, podwyższanie samooceny i motywacji do dalszego działania, do obowiązków szkolnych. Terapia ta dąży do wszechstronnego rozwoju zdolności poznawczych, percepcyjno-motorycznych, społeczno-emocjonalnych i prowadzona jest w formie zajęć indywidualnych bądź konsultacji terapeutycznych w zależności od rodzaju i stopnia nasilenia stwierdzonych trudności u dziecka.

Terapia pedagogiczna zalecana jest dla dzieci:

➢ z zaburzeniami dyslektycznymi, z problemami w czytaniu, pisaniu

➢ z obniżoną motywacją do nauki,

➢ z zaburzeniami emocjonalnymi (agresja, lęki, nadpobudliwość),

➢ z trudnościami edukacyjnymi o nieznanym podłożu, bez rozpoznanej diagnozy,

➢ ze zdiagnozowaną inteligencją niższą niż przeciętna,

➢ niedostosowanych społecznie

➢ które chciałyby uzyskać wsparcie terapeutyczne specjalisty z placówki pozaszkolnej.

W swojej pracy terapeutycznej staram się, aby moje metody pracy z jednej strony były dostosowane do diagnozy psychologiczno-pedagogicznej, natomiast z drugiej do potrzeb i możliwości dziecka. Szczególnie ważne jest dla mnie indywidualne podejście do dziecka. Niezbędne jest rozwijanie mocnych stron dziecka oraz usprawnianie w zakresie zaburzonych funkcji rozwojowych. Spotkania odbywają się cyklicznie, składają się z odpowiednio dobranych i zróżnicowanych metod i form pracy, ćwiczeń, gier i zabaw.

Prosimy o zabranie ze sobą; zeszytów dziecka, wcześniejszych opinii (jeśli dziecko już było badane) wszelkiej innej dokumentacji dotyczącej ucznia np. notatki od nauczyciela.

Celem zajęć pedagogicznych jest kształtowanie i rozwijanie umiejętności z zakresu:

➢ funkcji wzrokowych, wraz z orientacją przestrzenną

➢ funkcji słuchowych,

➢ koordynacji wzrokowo – ruchowej, koncentracji uwagi, spostrzegawczości

➢ motoryki małej, w tym terapii ręki, (grafomotoryka)

➢ umiejętności porównywania, segregowania i samokontroli

➢ rozwoju poznawczego i umiejętności szkolnych (czytanie, pisanie, liczenie),

➢ ćwiczenie poprawy pamięci i logicznego myślenia,

➢ umiejętności komunikacyjnych.